آن روز که ابراهیم با پاهای لرزان اما قلبی مطمئن فرزندش اسماعیل را که برای داشتنش دعاهای بسیار کرده بود، به مذبح می‌برد، از تمام نفسانیات خود در پیشگاه خداوند گذشت. اگرچه در لحظات آخر به فرمان خداوند تیغ از گلوی فرزند برکشید و گوسفند فرستاده شده از سوی پروردگارش را قربانی کرد، اما امتحانی را که باید می‌داد، پس داد و همراه با خشنودی خداوند از پرهیزگاری بنده‌اش او نیز از سربلندی در امتحان سرخوش بود و اگر امروز نیز راهیان زیارت خانهء خداوند ابراهیم، در روز دهم ذیحجه به مسلک پیامبر موحدین که امضای پیامبر اسلام را نیز به همراه دارد، گوسفندی را در پیشگاه خداوند قربانی می‌کنند، در حقیقت تیغ بر گلوی نفسانیات و خواهش‌های دنیوی خود گذاشته و گامی در جهت قرب الهی برمی‌دارند.
